فانوس امید

تو نگاهت فانوسیست که می تابد از دور
بر این قایق واژگون ناجور

تو نگاهت فانوس روشن ساحل امید

من اما
قایقی بر آب مه آلود

تو
صدایی واضح و امید وار

من خسته اما پا تا به سر گوش

به شب های بی چراغ مادرم ، که از جنس نور است محصور در میان سایه ها


زندان اوین – 9/6/1383 قرنطینه ی بند سیاسی – سلول 105